U mnie od circa 20-tu lat stoi cała półka z Volkoff'em a wywarł na mnie takie wrażenie, że ilekroć jestem w księgarni zawsze sprawdzam pod literą V. Ale od dawna nic nowego nie ma. Tymczasem ninijesza recenzja poprowdziła mnie do gugla i okazuje się, że aktualnie "Montaż" jest do kupienia. Co więcej jest do kupienia "Krótka historia dezinformacji" tegoż Volkoff'a. Oczywiście natychmiast zamówiłem, bo tej "Krótkiej historii ..." nie miałem. Pewnie jest to późne dzieło Volokff'a (zm. 2005 r.), bo z podtytułu wynika, iż zajmuje się dezinformacją także już w internecie. Zobaczmy.

PS. do @xMarka: A "Werbunek"?

Zastanawiałem się, co odpisać. Pierwsza myśl była taka, żeby ironizować. Ale nie, to nie wypada. Wystarczy tylko to, co teraz. Bo to, co Pan/Pani napisał/a wg mnie samo się komentuje. Pozdrawiam!

To ja miewam (nie mam, a miewam) podobnie. Pierwszy raz, jeszcze na studiach za wczesnego Gierka odrzuciłem całą literaturę iberoamerykańską - szał tamtych lat. Poszło o to, że nie dało się umówic z dziewczyną, żeby nie przytargała jakiegoś Cortazara. A ja miewam odruchy zwrotne od przekory po bunty na wciskanie ciemnoty. No, "Sto lat ..." przeczytałem i uważam za świetne. Przejrzałem także "Pantaleona i wizytantki" skuszony tym, jak śmiechem zarykiwał się mój akademikowy współlokator. I to wszystko. Reszta odrzucona. Po latach mam rację?

Uciekłem w literaturę sensacyjną (już jesteśmy blisko Volkoff'a) wtedy, po Forsythe'u, raczej zwaną literaturą faktu, aż nazwę ukradli. Jako jedna z pierwszych spodobała mi się "Sześć dni Kondora" J. Grady'ego. On jest świetny, może dlatego, że pierwszą pracę podjął jako grabarz. Akurat Gabriel dopiero co z entuzjazmem wspomniał film "Trzy dni Kondora". No, film nie jest zły (ten z 1975 r.), ale biorąc pod uwagę liczebniki w tytułach, jest dwa razy słabszy od książki. Chociaż, pewien mój od dawna nieżyjacy już kumpel twierdził, że w tym filmie jest najpiękniejsza ever filmowa scena łóżkowa, bo wyjatkowo estetycznie podana. Jak twierdził, wręcz poetycko. Ciekawe co na to Gabriel?

Więc w tych dniach kondora, powtórzę tu za Gabrielem, jest taka placówka CIA, która zajmuje się wyłącznie czytaniem książek i innej literatury. Cel jest dwojaki: może jakiemuś cywilnemu autorowi wpadł ciekawy pomysł, który da się zagospodarować w akcji CIA. Po drugie, czy przypadkiem ktoś takiemu autorowi nie puścił farby z polowych doświadczeń CIA i trzeba szukać zdrajcy. A może taką farbę puścił ktoś związany z KGB, itd.

Już, już dochodzimy do Volkoff'a. Aha, ze wspólnych tu znajomych, to śp. Jacka Drobnego poznałem, gdy zaraz po studiach zaczytywał się w John'ie le Carré. Od razu więc znaleźliśmy wspólny język!

A pomysł z tych dni kondora wcale głupi nie jest! Tym bardziej, że porządni autorzy omawianego tu gatunku pisali z solidnym research'em, co i jak się robi, albo możnaby zrobić. Aż przyszedł ten durny Dan Brown i szlag trafił porządny gatunek literacki na korzyść jakiegoś popapranego chłamu politpoprawnego. No, ale tuż przedtem trafliśmy na tego Volkoff'a. On, przynajmniej dla mnie, dołożył gatunkowi klamrę literacką. Dlatego klamrę, bo pisząc powieści z należną gatunkowi akcją (u Volkoff'a nieszczególnie wciagającą), przenikliwie wchodzi w głąb filozofii i socjologii służb, gdy tak sobie grzebią w swoich warsztatach, czyli w ludziach. Pokazuje ludzi przy pracy nad ludźmi i to jest wielkie!

Ale ostrzegam przed "Oprawcą". Tak mnie zdołowała, że do dziś nie dokończyłem.

Od dluzszego czasu zadna beletrystyka i wykwity wyobrazni nie sa w stanie mnie zainteresowac. Czytam tylko pamietniki i wspomnienia, ewentualnie podreczniki, ktore ucza czegos praktycznego.

Nie mam tez zamiaru poznawac mechanizmu, ktory " kojąco wpływa na moje procesy myślowe, ocenę rzeczywistości, emocje" bedacego wynikiem czytania beletrystyki, zwlaszcza szpiegowsko sensacyjnej. Mnie to zaskakuje i zdumiewa, zwlaszcza w kontekscie "poszerzania horyzontow". Moze dlatego, ze wybralem samoograniczenie.

Oj, zjadło mi dalszy ciąg. 

Zauważ że nie każdy za młodu czytał powieści. Ten etap mamy już za sobą. Ksiądz Marek dopiero wchodzi w temat. 

"Nie każdy za młodu czytał." Bardzo trafnie! Ale jeśli już czytał, to co czytał? I tu wchodzimy do kwestii powieści z grubsza określanej jako popularna,  jako szczególnego źródła informacji. To jest ten moment z Sześciu /Trzech dni Kondora. NB.: Ja nie lubię określenia "literatura piękna", bo niby co to za kwalifikacja zwłaszcza dzisiaj, gdy każdy ma swoje piękno (prawdę też). Według elementarnej logiki powinna też być wyodrębniona "literatura brzydka", a jakoś nikt nie podjął tego obowiązku. Ta więc określenie "literatura piękna" nic nie znaczy poza tym, że ktoś dokonuje kwalifikacji według swoich potrzeb, najczęściej wątpliwych, o czym prawdziwie i uparcie przekonuje nas Gospodarz tutejszego bloga.

Tu ciekawość może wzbudzić moje doświadczenie. Jak wyżej pisałem, pod wpływem niniejszej recenzji, stwierdziwszy, że jest do kupienia  "Krótka historia dezinformacji" Volkoff'a, zamówiłem natychmiast. Niejako "w ciemno" spodziwając się, że może dostanę usystematyzowne dziełko o podobnej łatwości praktycznego stosowania, jak "Erystyka" A. Schopenhauer'a tyle, że w dziedzinie dezinformacji właśnie. No zobaczymy; jak dostanę to się przyznam.

Ale zamawiając zauważyłem, że odpowiednia księgarnia internetowa sklasyfikowała to dziełko w kategorii "informatyka". Najprawdopodobniej przyczyna tkwi w podtytule: Krótka historia dezinformacji od konia trojańskiego do internetu. To byłoby tyle odnośnie klasyfikacji literatury. Okazuje się bowiem, że fakt kulturowy tego konia, a za nim pojęcie "koń trojański" są u klasyfikatorów martwe do tego stopnia, iż należa do informatyki. Ci sami wstawiają to i owo na półki z napisem "Literatura piękna", a ja mam to uznać za miarodajne?

Od tej pory będę jeszcze uważniej czytał refleksje Gabriela, cóż to się dzieje w świecie wydawniczym i księgarskim.

A to śliczne :). Idąc dalej "koń trojański" to zoologia i geografia albo archeologia. Lub turystyka :l) 

Z resztą zgadzam się z Twoim wpisem w kwestii literatury. 

Swoją drogą to ciekawe, jest antyNobel a nie ma literuty brzydkiej choć istnieje. 

Bo niezależnie od tego co czytelnik uzna za piękne zapewne coś innego uzna za brzydkie. Ileż by było okazji do walki z np wykluczeniem literackim :)). 

Owszem, jak będzie już książka to napisz proszę co to 

Myśle, że nierzadko jest tak, że gusta nam się zmieniają. Ja u siebie widzę to zwłaszcza po muzyce, ale i po ksiazkach też. Dwadzieścia lat temu omijałem szerokim łukiem wywiady rzeki, biografie, dzienniki. A teraz, po tych 2 dekadach dystansu, dość często sięgam po wspomniene gatunki.

Potrzeby czytelników się zmieniają. Jako zdecydowany senior mogę napisać, że czytałam bodaj wszystko :). 

A znani na stanowiskach ekonomiści czytywali Lenina w oryginale i to oni zbudowali obecną RP jak umieli i prawnicy co AWyszyńskiego przed zaśnięciem przeglądają

UOP wymaga definicji pojęcia Państwo a tym się nikt nie przejmuje, liczy się budżet i lektura powieści sensacyjnych oraz ...

Twój uśmiech należy się Twojemu porównaniu do J-23. Rzecz w tym, iż wielu prominentnych autorów tego gatunku (zanim gatunek zepsiał) ma za soba praktyczne doświadczenie pracy w służbach (le Carre, Forsyth, DeMille, itd.).

Jeśli chodzi o Volkoff'a, to obok przygotowania i doświadczenia własnego, oficerskiego w tzw. terenie, ma za sobą wieloletnią pracę naukową, popularnonaukową a nawet własne doświadczenia wydawnicze w temacie. Dodam, że za wskazywany tu "Montaż" nagrodę Akademii Francuskiej!!!!!! Powtarzam: Akademii Francuskiej w 1982 r. Jeśli więc Volkoff nie należałby do najwybitniejszych znawców i specjalistów od metod i technik sterowania umysłami i opiniami, to kto miałby należeć spośród obojętnie za czym i po której stronie opowiadających się. A Volkoff'owi nie da się zarzucić ani lewactwa, ani politpoprawności.

Poza tym, nie o to chodzi, aby aktualni agenci, czy ktokolwiek inny w pracy służb stosował konkretne sztuczki powieściowe ale, aby precyzyjnie myślał. To bowiem kwestia formacji, a nie instrukcji. Wreszcie, skoro ze służbowej przydatności i wiarygodności odrzucamy autorów z dziedziny literatury, to - bądźmy konsekwentni - także owego Makiawelego i czemu nie tak modnego dziś Sun Zi?

Już napisałam na ten temat 

Przeciez KKozłowski nawet nie wiedział jak jest zorganizowane Państwo i jego resorty.

No wiesz, sterowanie pojednyczym umysłem, to jednak osobna umiejętność. Na razie chyba z gatunku fantasy, a nie praktyki. Można jednak wpływać na poszczególne czynności człowieka, o ile uda się ponad lub obok jego umysłu. 

Co do konfrontacji w postsowieckim realu, to musielibyśmy najpierw uściślić pojęcie konfrontacji oraz postsowieckiego realu.

Porwał by mu dziecko np. Proste. 

O, dzięki za uszczegółowienie .. Już mi się nie chciało pisać, że rozmawiamy jakby na innych płaszczyznach z vslserem czy qwerty 

to wynika z faktu, iż valser oraz ja promujemy pragmatyczne kryterium prawdy tj. prawdziwe jest to co jest skuteczne - W.James

"Cesarskie sieroty" wcale nie są złe.

Tam jest mnóstwo prozrzucanych tzw. kluczy (albo wytrychów).

O dezinformacji także:

Anatolij Golicyn  "Nowe kłamstwa w miejsce starych"  (New Lies For Old ); 1984 r.

Ha ha ha! Dobre! Informatyka! Jeśli już, to powinna to być cybernetyka! :-)

Piękne dzięki za tę informację.. Może być że sięgnę kiedyś. Mam kłopot z czytaniem jako takim, na razie śledzę losy szkła i wiraży itd... Pewnie trzeba jakąś kolejkę ułożyć, tyle by się chciało poznać przeczytać, zdążyć :). Wszystko ciekawi