satysfakcja ?

Za moich czasów było nas w Samarii 72, i z roku na rok topniał ten stan.

Pójdę na łatwiznę - chyba wszystko jest tu:

Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.
2 Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. 3 Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. 4 Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie!2 5 Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! 6 Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. 7 W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. 8 Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; 9 uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże. 10 Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: 11 Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. 12 Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu.

Owce między wilki, więc owce muszą przezwyciężyć strach... Ale owce posłane by być blisko ludzi. Tak blisko, by móc powiedzieć, że jest się dla tych ludzi domownikiem. Ale, czy to aby nie za blisko - zawyje czarny wilk, co zwie się Czarny PR. I wtedy pojawia się strach, że może jednak za blisko.

Pierwsza myśl. Ksiądz lepiej potrafi odnaleźć lekarstwo na brak powołań z powodu tego, że mówimy o powołaniach z parafii i okolicy gdzie pracuje Ksiądz. Czyli inkulturacja. Mazury trochę czuję. Warmi nie znam. Ogólnie wydaje mi się że chodzi o oddziaływanie na uczucia przez wyobraźnię. Ale co działa w Chojniku nie wiem.

nie wiem co stoi za spadkiem powołań

wiem natomiast co stoi za spadkiem ludzi w moim kościele (parafialnym)

Ksiądz

Ksiądz, który zajmuje się wszystkim tylko nie parafianami. I to nie tymi co ich nie ma.

Nawet tymi co są co niedziela (lub częściej) ale nie należą do księżowskiego kręgu wsparcia i adoracji.

Nasz Ksiądz jest świetnym, naprawdę świetnym, kierownikiem budowy, pilotem wycieczek, nauczycielem w szkole, urzędnikiem sumiennie sprawującym sakramenty, dobrze notowany u biskupa. Czego chcieć więcej? Nie pije, nie ma nikogo na boku, nie ciągnie się za nim żadne odium.

A mimo to ludzie z tego kościoła odchodzą w ogóle lub szukają swego miejsca w innych parafiach.

Czemu? Może dlatego że zamiast iść do ludzi by ich łowić dla Pana wyznaje zasadę że ryby same przypłyną. Do moich drzwi Jehowi pukają 3-4 razy w roku. Ksiądz raz i to tylko dlatego że jestem w parafialnym spisie. O tym by zapukał do drzwi niewierzącego nie ma mowy.

Mam dwóch kolegów zafascynowanych Pismem Świętym. Przyszli na krąg biblijny.Po dwóch spotkaniach Ksiądz ich wyprosił bo de facto nie są katolikami. To co mówić o rybach które nie mają zamiaru przypłynąć?

Za większością znanych mi nawróceń czy powołań stoi człowiek. Nie wiem co trzeba zrobić by dla księdza (ogólnie) najważniejszy był drugi człowiek a nie renowacja kościoła, pielgrzymka, biskup czy nawet sakramenty.

Może trzeba ich zwyczajnie kochać – wszystkich?

Obawiam się że po kilku miesiącach Ksiądz też by ich wyprosił, mimo że to koledzy. Problem w tym, po co oni tam przyszli. 

Te zachowawcze formy duszpasterstwa juz tak nie działają u nas, jak u Was. (Ma Pan rację co do geopolityki w skali makro).

To jest faktycznie mocno złożone. Ale finalnie jest po prostu skutkiem procesów społecznych wynikających m.in.z rosnącego dobrobytu. Nie sądzę, żeby dało się z tym coś "zrobić". U młodych ludzi z amputowaną potrzebą transcendencji o powołaniach nie ma co myśleć. 

Moim zdaniem dobrobyt tu nie ma za dużo do czynienia, bo kryzys powołań dotyka tak samo ludzi biednych jak i bogatych. Powiedziałbym nawet, że pewien poziom dobrobytu jest konieczny do rozwoju powołania, bo człowiek który nie ma co jeść, w co się ubrać i mieszka w domku działkowym nie bardzo myśli o celu życia, a bardziej o tym jak przeżyć kolejny dzień.

" Nie sądzę, żeby dało się z tym coś "zrobić". U młodych ludzi z amputowaną potrzebą transcendencji o powołaniach nie ma co myśleć."

Tutaj zgoda. Rozumiem o co ci chodzi, ale nie użył bym tu słowa amputacja, bo potrzeba transcendencji jest komplementarną częścią człowieczeństwa, nie da się tego amputować, tak samo jak nie da się amputować komuś głowy bo człowiek bez głowy jest z automatu martwy. Raczej użyłbym słowa zagłuszanie potrzeby transcendencji, tak jak ludzie głodujący próbują jakoś głód oszukiwać napychając żołądek jakąś trawą, czy korzonkami kiedy nie mają dostępu do prawdziwego jedzenia. Nie da się żyć udając, że rzeczywistość składa się tylko z materii, to prowadzi do bezsensu, głębokiego cierpienia i śmierci.

To jest logiczne, że jak ktoś nie żyje w obecności Bożej to ciężko, żeby głos Pana Boga usłyszał.
 

Jeśli chodzi o nadmiar to zgoda.

" A przy amputacji będę się upierał, bo to jest jednak potrzeba wyższego rzędu. Naturalna i pierwotna jest jedynie religijność, tą ma każdy. Ale potrzeby transcendencji nie. "

Tu się nie zgodzimy, ale będę próbował cię przekonać :-)

Religijność to jest właśnie "krzyk" potrzeby transcendencji. Człowiek został stworzony na obraz Boży i to zawsze wychodzi. Nawet jak ludzie w jaskiniach układali jakieś kamyczki jeden na drugim na cześć bóstw to dlatego, że wyczuwali rzeczywistość nadprzyrodzoną. Diabeł to próbuje zniekształcić i sprowadzić człowieka na drogę zabobonu, bałwochwalstwa, oddawania jemu czci, a nie Bogu. Właśnie jak człowiek nie wierzy w Boga to zaczyna uprawiać bałwochwalstwo bo musi czymś wypełnić tę pustkę. To są rzeczy tak subtelne, że ciężko wytłumaczalne słowami, każdy to jakoś czuje.

Skaldowie śpiewali: "...Życie jest formą istnienia białka, ale w kominie coś czasem załka."
 

O. Jacques Philippe pisał, że w Eucharystii człowiek na najwyższym poziomie spotyka się z największą Tajemnicą - Tajemnicą Miłości i właśnie o tę Tajemnicę chodzi w życiu człowieka najbardziej, żeby w niej trwać i wzrastać, a po śmierci zostanie już tylko sama Miłość, nie będzie tajemnicy.

Nie patrzyłem na to w ten sposób, patrząc z tej perspektywy zgadzam się z tobą.

" Jeśli go amputujemy, ten rozumowy dostęp, trudno nam będzie odczuć, że duch się czegoś domaga. On dojdzie wówczas do głosu jedynie, gdy pozostały rozum wyciszymy, np. wyłączy go nam jakieś cierpienie. Tu właśnie widać mądrość nauczania Kościoła, bo tego problemu nie mają wszelkiej maści "maluczcy", od dzieci, przez na różne sposoby intelektualnie upośledzonych aż po świętych. "

Ten "pozostały rozum" to jest właśnie moim zdaniem "mądrość tego świata" o której Pan Jezus mówił. Ojcowie pustyni nauczali o tym, że aby spotkać się z Bogiem trzeba "zamknąć drzwi izdebki swojego serca na to co nie jest Bogiem", sądzę, że również na ten "pozostały rozum" który nas odwodzi od Boga.
Tu też dotykamy problemu powołania, bo w dzisiejszych czasach ludzie patrzą tylko z perspektywy opłacalności, czy jakiejś "racjonalności"(np. idą na studia które według prognostyków mają zapewnić "dobrą pracę", ale już nie dlatego że w tej dziedzinie dobrze się czują) przez to mijając się ze swoją życiową misją, bo w powołaniu(szczególnie tym kapłańskim i zakonnym) w ogóle nie chodzi o jakąkolwiek opłacalność, czy przekalkulowanie.
Tak też rozumiem ten fragment z listu do Koryntian:
"Skoro bowiem świat przez mądrość nie poznał Boga w mądrości Bożej, spodobało się Bogu przez głupstwo głoszenia słowa zbawić wierzących.  Tak więc, gdy Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości,  my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan,  dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków, Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą.  To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi. "

Tak jest.
Tylko nawrócenie, poczynając od samego siebie.